Het meisje achter de pen
Op zolder koester ik de dagboeken die ik sinds mijn tienertijd schreef.
Ze herlezen brengt me terug naar lang vervlogen tijden van eerste liefdes, levensvragen en pogingen om op eigen benen te staan.
Nu, heel wat jaren en twee heerlijke bengels later, schrijf ik nog steeds.
Krabbel ik het liefst met allerlei verschillende kleurtjes ideeën op een groot blad.
Het is mijn manier om de wereld, en ook mezelf, wat beter te begrijpen.
Want tussen het mama-zijn door, samen met mijn allerbeste teammate in het leven,
blijf ik zoeken naar diepgang en betekenis.
​
Overdag doe ik dat als leerkracht niet-confessionele zedenleer in de lagere school.
Ik mag met kinderen op zoek gaan naar wat hen bezig houdt:
grote levensvragen in kleine lijven. Samen filosoferen, twijfelen, ontdekken.
Schrijven en lesgeven… uiteindelijk draait het voor mij om hetzelfde:
woorden geven aan wie we zijn,
en een beetje meer ruimte maken voor wat we voelen en meemaken.
Van corona naar ceremoniespreker
In 2020 zag ik mijn eigen huwelijksdag in volle lockdown
verschrompelen tot een bubbelfeest Hoe erg miste ik toen de verbinding,
het niet mogen verwoorden en delen hoe diep ik de liefde voor mijn man voelde.
Dus kroop ik in 2022 in mijn pen en opnieuw in mijn trouwjurk
en deden we van zotte dingen die helemaal bij ons als koppel paste.
Het werd mijn eerste ceremonie op maat.
"Wauw, nooit gedacht dat een ceremonie ook dit kon zijn!"
"Zo wil ik het later als ik trouw ook, Anke..."
Al snel klopten collega's en vrienden aan
om ook voor hen een persoonlijk uitgewerkte ceremonie vorm te geven.
Dit smaakte naar meer...
Naar meer sprokkelen van verhalen die samen de puzzelstukjes van een leven zijn.
Naar meer mensen verwonderen met warme woorden.
Naar meer gekke brainstormsessies die leiden tot die unieke viering die precies past.
Naar meer samen genieten van al dat moois dat een verbindende ceremonie kan zijn.
Want zeg nu zelf... stilstaan bij hartverwarmende mijlpalen,
dat is toch wat we wat meer mogen doen.
Niet?
​
